De creatieve intuïtie van Felix De Boeck baseerde zich op een diepe inleving in het menselijk bewustzijn en de vereniging van de natuur waarbij een goddelijk principe een rode draad vormde. De kunstenaar, natuurmens en intellectueel, streefde om deze gevoeligheid ook naar een publiek te brengen. Deze ethische bezorgdheid, ‘het stichtende’ in zijn werk, vormt de kern van de ‘roeping’ van een generatie die sterk onder de invloed stond van het humanitair expressionisme. Deze stroming die de mens centraal stelde en waarbij alles een universele, kosmische dimensie kreeg, is bepalend geweest in het ontstaan van de thema’s die De Boeck zal uitwerken vanaf midden de jaren 1930. Opvallend hierbij is het gebruik van de cirkel, die in zijn oeuvre een soort constante vormt. De cirkel als volmaakte figuur, zonder begin en einde, symboliseert de dynamische cyclus van het leven. Het verbindt leven en dood, thema’s die het œuvre van De Boeck domineren. Dit zien we in de reeksen Moederschappen en Zelfgave.

De evolutie van het postimpressionisme over een ‘mild’ modernisme naar een uitgesproken avant-gardebeweging, werd in enkele maanden volbracht. Net zoals bij Prosper De Troyer en Jozef Peeters zullen Felix De Boecks schilderijen evolueren van een subjectieve momentopname naar een vernieuwende, collectivistische vormtaal. In een naoorlogs revolutionair klimaat en vanuit een wens tot actieve maatschappelijke verandering, dichtten de kunstenaars zich een nieuwe rol toe. De zaterdagbijeenkomsten in de hoeve hervatten, met veelvuldig bezoek van Paul van Ostaijen, Jean Dypréau, Edmond Vandercammen, Marcel Coole en Pieter G. Buckinx. Naast schrijvers-dramaturgen als Michel De Ghelderode en Herman Teirlinck, heeft De Boeck contacten met de modernistische toondichter Willem Pelemans alsook met de radio- en televisiepioniers Jan Boon en Bert Leysen.
Zowel in Antwerpen als in Brussel organiseert zich de abstracte beweging rond avant-garde tijdschriften, respectievelijk Het Overzicht en 7 Arts. Gedurende een jaar, van 1919 tot 1920, zal de geometrische abstractie zelfs de enige uitdrukkingsvorm voor De Boeck zijn. Medestanders gaan van de geëngageerde houtsnijder Albert Daenens naar Karel Maes, die de kubistische en abstracte kunsten in de binnenhuisarchitectuur introduceert. Pierre Bourgeois zal in 1923 De Boecks werk, alsook dat van Pierre-Louis Flouquet, bestempelen als plastique pure sentimentale, wat tegenover de plastique pure concrète, of ‘koele’ abstractie van Peeters of Maes stond.