De eerste werken van Camiel Van Breedam waren meteen goed voor een eervolle vermelding in het concours van de Jeune Peinture belge in 1957. Camiel zat toen nog op de schoolbanken en was amper 21 toen hij zijn plaats in de artistieke scène innam. Zijn vroege ‘witte’ werken sieren door eenvoud en een ongewone materiaalkeuze. Deze werken houden een subtiel evenwicht tussen een schilderij en een sculptuur, waarbij de kunstenaar reliëf en delicate schakeringen creëert binnen een geometrische compositie.

Van in het begin bouwde Van Breedam een consistent oeuvre op, tot vandaag. Zijn eerste abstracte werken zijn tweedimensionaal, waarbij hij mixed media integreerde: metaal, zinken plaatjes met soldeersel uit het loodgietersatelier van zijn vader, onderdelen van fietsen en van paraplu’s op geplamuurd paneel, dat hij achteraf bewerkte met een glacis van olieverf. Van in het begin wilde hij een specifieke textuur creëren van de materie en zocht hij naar reliëf, waarbij hij steeds werkte met materialen die al een leven hebben gehad en zo een zekere patine hebben. In dat opzicht is hij binnen de brede abstracte beweging van de jaren ’50 verwant met de materie-schilderkunst. Met de artistieke input van gewone voorwerpen en materialen loopt hij de Arte Povera een decennium voorop.

Camiel is een flamboyante verschijning, met een voorliefde voor rood. Hij is steevast van top tot teen in het rood gehuld, als kind was hij gefascineerd door de wagens van de pompiers en door de Indianen, met wie hij sympathiseerde tijdens hun laatste opstand. Hij koestert een grotere etnische interesse, wat meteen de vreemde doch welluidende titels van enkele witte werken verklaart, die komen van Afrikaanse muziekfragmenten. Camiel heeft een groot rood hart en verzet zich tegen sociaal onrecht in de wereld. Artistiek verzet hij zich tegen de tabula rasa van de jaren zestig, een periode die een nieuwe wereld met nieuwe materialen beoogde. Zijn ambitie ligt erin om nieuw leven in te blazen in restobjecten, kapot gemaakte en verloren gegane zaken. Op een poëtische en nostalgische manier een assemblage maken, waar ook een zekere boosheid en zelfs verdriet om de vernietiging bijkomt. Een rode reconstructivist, met ‘witte’ beginjaren.